Gdy opowiadamy swoją osobistą historię, wypływają z nas czasem oceany słów. A na koniec okazuje się, że słuchający, bez względu na to jak bardzo się starali, nie byli w stanie ich wszystkich w sobie pomieścić.
Czasem nie potrafią naszej opowieści zrozumieć, czasem przyjąć i zaakceptować.
Bywa więc, że pozostajemy dla nich “niepoznani”.

Wierzę, że poeci mają ten niezwykły dar ,dzięki któremu potrafią zawrzeć w “kilku kroplach” słów całą głębie opowieści. Jest ona uniwersalna, dzięki czemu każdy z nas podskórnie ją czuje. Nie potrzeba wtedy szerokich opisów i detali. Słowa wnikają i zaczynamy rozumieć…

Dlatego opowieścią o moim życiu , o jego etapach i o tym w którym momencie pojawiła się w nim uważność, jak mi się z nią żyje i jaki obrałam kierunek – niech będzie zamiast oceanu słów , wiersz “Autobiografia w pięciu rozdziałach”. Zobacz, może odnajdujesz coś znajomego w tej historii… jak ją czujesz?

A jeśli chcesz, przejdźmy kawałek razem i przyjrzyjmy się ulicy którą idziesz.